Een snelle bevalling kan ook enorm heftig zijn. Ik herinner me paniek, ongeloof, twijfel.
☆
Twaalf jaar terug lag er een onwaarschijnlijk dik pak sneeuw. ‘Bevalt snel’ stond er rood omcirkeld in mijn dossier. Twee jaar eerder duurde mijn eerste bevalling krap aan 7 uur (nu denk ik: hadden die andere twee ook maar zo lang geduurd!).
☆
Het rommelde het al dagen. De uitgerekende datum lag drie dagen achter ons, toen iets na twaalven op die ijskoude midwinternacht mijn vliezen braken. Meteen kreeg in knalweeën. ‘Wat is dit?!, kermde ik naar mijn man. Hij belde snel de verloskundige. Een half uur later een klop op het raam. Een waarnemer die ik nooit eerder gezien had. Mijn weeën stopte meteen. Wonderlijk hoe een barend lijf vaak direct reageert als er iets in de omgeving niet vertrouwd voelt. Deze engel (ik heb serieus nooit kunnen achterhalen hoe ze heet, het stond ook niet in mijn dossier!) voelde het perfect aan en trok zichzelf terug in onze huiskamer. Meteen schakelde mijn lichaam weer om. Ik maakte waarschijnlijk dat geluid dat ik nu zou herkennen als: er komt een baby aan. Want binnen een kwartier stond ze naast me.
Ik was volledig in paniek. Kon geen houding vinden die ook maar een beetje comfort bracht of me in staat stelde dit natuurgeweld op te vangen. Dan maar op bed. Handen en knieën? Nee. Leunen op de bal. Geërgerd duwde ik dat ding weg. ‘Ze komt al, dat kan toch niet?!, riep ik. De verloskundige zei alleen maar rustig: ‘Dat kan wel, tuurlijk kan dat. Tuurlijk kan jij dat.’
♡
Twee uur van begin tot eind. Het duurde weken voordat ik me echt realiseerde dat ik een baby had. Nog steeds kan ik dat gevoel van paniek oproepen. Dat je écht niet weet waar je het zoeken moet. De derde kwam overigens nóg sneller, maar toen wist ik beter wat me te wachten stond.
♡
Mij zal je dus nooit horen zeggen: ‘Wat een geluk dat t zo snel ging’. Ik vraag altijd: ‘Hoe was dat voor jou, die snelheid?’.